RACE: WE RUN AMSTERDAM

We Run Amsterdam. Ik wilde de voorgaande jaren de We Own The Night race al heel graag lopen, maar 10 KM was nog iets te veel van het goede, Amsterdam iets te ver en renmaatjes in crime erg schaars. Gelukkig was daar dit jaar allemaal geen sprake van en volgde de inschrijving na de opening ervan al snel. Toen kwam die rotblessure aan mijn scheen en alles wat ik kon denken was: als ik 16 mei maar kan lopen. 

En dat deed ik. Na een paar weken geleden een 'proef' 10 KM te hebben gelopen (ik wil altijd voor een run ook echt de afstand al een keer hebben gerend, zodat ik op dat gebied niet voor verrassingen kom te staan) wist ik zeker dat ik het aankon. Het ging langzaam voor mijn doen, maar ik hield het vol en mijn scheenbeen godzijdank ook. Na die zaterdag rende ik nog wel een paar keer, maar omdat ik bang was voor overbelasting deed ik het nog rustig aan.

Gisteren stonden we daar dan, in het Olympisch Stadion. Gelukkig nog zo op tijd dat we ons racepack redelijk snel hadden. We hadden wat gezonde kriebels, maar door de leuke en ontspannen sfeer in het stadion kregen we er steeds meer zin in. 

20:30, nog een halfuur tot het (geplande) startschot. Van ons mocht het wel beginnen, de laatste plaspauze werd ingelast en even daarna volgde een warming-up. Helaas moesten we in onze startvakken even wachten, iets waardoor de zin weer plaatsmaakte voor zenuwen. Opeens kwam ons startvak in beweging en voordat we het wisten renden we. Nouja, rennen, de eerste twee kilometers was het meer hink-sprong-ren-kijk-uit, maar de benen gingen lekker, de sfeer zat er goed in en in Amsterdam had ik nog nooit gerend: ik genoot.

Voor een PR ging ik niet; dat was conditioneel na de blessure niet mogelijk, maar achteraf was dat vanuit startvak 3 ook echt niet gelukt; wát een drukte. Het parcours was op sommige plekken iets te smal voor de 6000 meiden die het moesten passeren, maar met wat ge-zigzag door de menigte wist ik me wat te versnellen. 

Tijdens de eerste en twee kilometer focuste ik me zo op het bemachtigen van een plekje waar ik een pace kon lopen die fijn voor mij voelde dat ze voorbij vlogen. Bij KM's 2-6 was het een al genieten; ik vond het zo leuk om al dat oranje te zien en door de stad te rennen dat de kilometerbordjes voorbij vlogen. KM 6-7 was dat ook nog wel zo, maar het begon al minder te gaan. De laatste twee à drie kilometers waren dankzij een hevig opkomende buikpijn een strijd, maar gelukkig kon ik me de hele tijd optrekken aan één van mijn renmaatjes waar ik nog steeds mee samen liep. Tot het Olympisch Stadion maakten we één voor één een doorgangetje door de drukte, waar de ander dan weer achteraan hupte. Bij de ingang van het Olympisch Stadion moest ik nog even slikken: moeten we dat hele stadion echt nog door? Maar als je er bijna bent ga je je niet meer inhouden: wat flinke snelle, grote passen en daardoor uiteindelijk binnen 58:16 over de finish. Láng geen PR (dat staat op 52 minuten), wel een race (en vooral dag) waar ik van heb genoten en waarvan ik nu al weet dat ik 'm volgend jaar gewoon weer ren. Maar dan ietsje sneller.