4 Oktober: Kensington!

Kensington. De naam was net zo bekend voor me als dat de talen Chinees en Japans voor me zijn. Maar, het jarige vriendinnetje aan wie we de kaarten voor het concert van deze band cadeau zouden gaan geven vond het geweldig, werd mij verteld. En wie ben je dan om in protest te gaan? Er waren meer mensen van onze vriendengroep die de naam Kensington nog nooit hadden horen vallen, en dus besloten we de vier weken die we nog tot het concert hadden zeer 'Kensington-actief' op Spotify te worden.

Na de hele discografie van Kensington een keer op shuffle te hebben gehad, kon ik de conclusie trekken dat het me niet tegen viel. Als inmiddels fan in hart en nieren van bands als Go Back To The Zoo en The Handsome Poets, bleek de groep helemaal in mijn straatje te passen. Ik luisterde vaker, begon nummers aan hun eigen kleine, unieke details te herkennen en toen de week waarin het concert zou plaatsvinden aanbrak was ik laaiend enthousiast. 's Ochtends, 's Avonds, tijdens het vijf minuut durende fietstochtje van school naar huis, Kensington was het enige wat nog uit mijn oordopjes of speakers kwam. Ik was een fan geworden, en verheugde me intens op het concert. 

De avond van donderdag 4 oktober brak aan en na een hapje en een drankje gingen we, al lachend, zingend en ons verheugende op wat zou komen, over de Vismarkt naar de Vera, het 'underground'clubje waar de hele bedoeling plaats zou vinden. Het voorprogramma bestond helaas uit een iets te enthousiast, door electro beïnvloed bandje met een zangeres die de volgende keer beter iets meer kleren (en vooral een netpanty zónder groot gat op een plek waar je die niet wil hebben) aan kon doen, maar dat mocht ons enthousiasme niet wegnemen. Ruim een uur na aanvang ging er eindelijk een nonchalante jongen - lang, warrig haar, iets te wijd shirt, je kent het wel - voor de microfoon staan, en al snel kwam ook de rest van de band op. Het was tijd! Een betere aftrap had niet gekund, want als eerste schalde het nummer dat het jarige vriendinnetje en ik al de hele dag luidkeels aan het zingen waren door de zaal heen - het dak ging eraf! Nooit gedacht dat zo'n onbekend bandje zó veel kon laten zien. De stemmen waren geweldig, in de nummers zat zoveel gevoel en de sfeer van de zaal was werkelijk fantastisch. Kensington mag dan geen héle eigen sound hebben (de eerste paar keren zul je het idee hebben dat je naar Kings Of Leon featuring Go Back To The Zoo luistert), ze hebben wel nummers met stukjes erin die het hele nummer speciaal maken, nummers waar je emotioneel van kan worden. En als je dan ook nog aan het eind van de avond een plekje vooraan kunt veroveren, dan kan het niet anders dan een mooie avond zijn.

En voor de mensen die nu hééél nieuwsgierig zijn geworden. Aanraders zijn Ghosts, We Are The Young, Keep Your Head Up (cover van Ben Howard, inderdaad), Youth en When It All Falls Down. En nu allemaal luisteren, hè.